Η ασθένεια του καπιταλισμού

Αυτή τη σύγχυση ανάμεσα στην Αστική Εποχή και τον καπιταλισμό σχεδόν όλος ο κόσμος την κάνει, χωρίς να καταλαβαίνει πόσο είναι κακοήθης και παραπλανητική. […]

Η Αστική Εποχή βάσταξε έξη μ’ εφτά αιώνες. Δεν είναι λίγο για μια ιστορική περίοδο. Ο καπιταλισμός όμως δεν έχει συνδέσει τη μοίρα του με τον αστικό κόσμο. Είναι σύγχρονος με την εμφάνιση του ανθρώπου σε τούτο τον πλανήτη. Εδώ και είκοσι ή σαράντα χιλιάδες αιώνες, σ’ αυτόν οφείλονται όλες οι πρόοδοι της ανθρωπότητας. Ο αστικός κόσμος ήταν μια αρρώστια του καπιταλισμού, αρρώστια παιδική, κακοήθης βέβαια, και πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι που ο καπιταλισμός ελευθερώνεται επιτέλους απ’ αυτήν. Γιατί ο καπιταλισμός έχει όλη τη ζωή μπροστά του, τώρα που πάει να γιατρευτεί από την αστική του ασθένεια. Θα μπορέσει να μεγαλώσει, να γίνει ωραίος, να ακμάσει. Η απάρνηση του καπιταλισμού θα ισοδυναμούσε με απάρνηση εκείνου του στοιχείου που είναι ιδιαίτερο στον άνθρωπο, του ίδιου του μέλλοντος του είδους μας.

Δεν είναι τυχαίος ο χαρακτηρισμός της Αστικής Εποχής σαν τον διαβήτη του καπιταλισμού. Ο διαβήτης είναι η παρουσία υπερβολικού σάκχαρου στον οργανισμό. Το σάκχαρο του καπιταλισμού είναι το χρήμα. Το χρήμα χρειάζεται, μα όχι σε υπερβολικές δόσεις. Η Αστική Εποχή ψέφτισε τον ορισμό του καπιταλισμού γιατί δεν μπόρεσε να περιορίσει το χρήμα στην αναγκαία αλλά περιορισμένη λειτουργία του! Ξαφνικά, όλοι οι μεταβολισμοί χάλασαν. Αυτό γιατρεύεται, είναι μια αρρώστια από την οποία κανείς να θεραπευτεί.

D. L. Bruckberger, Ο καπιταλισμός

(ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΟΕΣ, 1985, σελ. 61- 62)